နာဒရဇာတ္(အပိုင္း၁)

လြန္ေလၿပီးေသာအခါ ဝိေဒဟရာဇာ္တိုင္း၊ မိထိလာျပည္၌ အဂၤတိမင္းႀကီး မင္းျပဳသည္။ ထိုမင္း၌ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္ဟူ၍ အမ်ားအျပားမရွိ။ သမီးေတာ္တစ္ပါးသာ ရွိသည္။ ရုစာဟု အမည္တြင္သည္။

ရုစာမင္းသမီးသည္ လြန္စြာ လွပတင့္တယ္သည္။ အက်င့္သီလႏွင့္လည္း ျပည့္စံုသည္။ ေရွးဘဝႏွင့္ ေနာက္ဘဝကို သိျမင္ႏိုင္စြမ္းေသာ ဉာဏ္ထူးလည္း ရရွိထားသူ ျဖစ္သည္။ မင္းႀကီးသည္ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေတာ္ကေလး ရုစာေဒဝီကို လြန္စြာခ်စ္ျမတ္ႏိုးသည္။ သမီးေတာ္ကေလး အတြက္ အဝတ္အဆင္း၊ အစားအစာႏွင့္ ပန္းမ်ိဳးစံုကို ေန႔စဥ္ ေပးပို႔သည္။ ထို႔ျပင္ ၁၅-ရက္ တစ္ႀကိမ္ သမီးေတာ္အလိုရွိသလို လွဴဒါန္းႏိုင္ရန္လည္း အသျပာတစ္ေထာင္ တစ္ေထာင္ ေပးေတာ္မူသည္။

တစ္ခုေသာ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔တြင္
မင္းေနျပည္တစ္ခုလံုး နကၡတ္ပြဲသဘင္ ဆင္ယင္ က်င္းပၾကသည္။ မင္းႀကီးသည္ နန္းရင္ျပင္ဝယ္ အမတ္အေပါင္း ၿခံရံ၍ စံပယ္ေနစဥ္ ၾကည္လင္ေသာ လျပည့္ဝန္းႀကီးကို ျမင္သျဖင့္ “ယခု ညအခ်ိန္သည္ အလြန္သာယာလွပသည္။ ဤအခ်ိန္မ်ိဳး၌ မည္သို႔ေသာ ေမြ႔ေလ်ာ္မႈမ်ိဳးကို ျပဳရပါအံ့နည္း” ဟူ၍ အမတ္တို႔ကို ေမးသည္။

ထိုအခါ အလာတ အမတ္ႀကီးက “မိမိလက္ေအာက္ခံ မဟုတ္ေသးေသာ ႏိုင္ငံမ်ားကို စစ္အဂၤါ ၄-ပါး ခင္းက်င္း၍ တိုက္ခိုက္ သိမ္းသြင္းသင့္သည္” ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထား၏။ သုနာမ အမတ္ႀကီးက “အစားအစာ၊ အေဖ်ာ္ယမကာတို႔ကို ေသာက္စားလ်က္ အက၊ အဆို၊ အတီးတို႔ကို နားဆင္ကာ ကာမဂုဏ္ ခံစားသင့္သည္” ဟူ၍ဆို၏။ ဝိဇယ အမတ္ႀကီးက “အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ရေသ့ရဟန္းတို႔ထံ ဆည္းကပ္၍ တရားေဆြးေႏြး ေမးျမန္းသင့္သည္” ဟူ၍ ဆို၏။

မင္းႀကီးသည္ ဝိဇယအမတ္ႀကီး၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို ႏွစ္သက္သြားသည္။ “ဝိဇယ အမတ္ႀကီး၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္သည္ သင့္သည္။ မည္သည့္ ရေသ့ရဟန္းထံ ဆည္းကပ္သင့္ပါသနည္း” ဟူ၍ ေမး၏။

ထိုအခါ အလာတအမတ္ႀကီးက “အာဇီဝကတကၠတြန္း ရွိပါသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတႏွင့္လည္း ျပည့္စံုပါသည္။ ဆန္းၾကယ္ေသာ စကားကိုလည္း ေျပာေဟာ တတ္ပါသည္။ ဆည္းကပ္ေတာ္မူသင့္ပါသည္” ဟူ၍ ေလွ်ာက္၏။

အာဇီဝက တကၠတြန္းကား အဝတ္မဝတ္။ ကိုယ္လံုးတီးျဖင့္ေန၏။ အယူမွားသူ ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ဂိုဏ္းဆရာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ပညာဉာဏ္နည္းပါးသူတို႔က ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ ၾက၏။

မင္းႀကီးသည္ အလာတအမတ္၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို နာယူကာ တကၠတြန္းဆရာႀကီးထံ သြားသည္။ မိမိသိလိုသည့္ အခ်က္မ်ားကို ေမးျမန္းသည္။ တကၠတြန္းဆရာႀကီးက “တမလြန္ေလာက ဟူ၍ မရွိ။ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈ ဆိုသည္လည္း မရွိ။ အလွဴေပးျခင္းသည္ အက်ိဳးမရွိ သတၱဝါ ဟူသမွ် ရွစ္ဆယ့္ေလးကမ႓ာပတ္လံုး သံသရာ၌ က်င္လည္ၾကရသည္။ ရွစ္ဆယ့္ေလးကမ႓ာ ျပည့္ေသာအခါ အလိုလို စင္ၾကယ္ၾကကုန္သည္။ ေကာင္းမႈကို ျပဳေသာ္လည္း အက်ိ္ဳးမခံစားရ။ မေကာင္းမႈကို ျပဳေသာ္လည္း အျပစ္မခံရ”